Well I have nothing left to say.

วันนี้กลับไปที่บ้านที่กรุงเทพ เพื่อจะดูว่าบ้านเป็นยังไงบ้าง

แล้วก็กลับไปเอาของมาอีกครั้ง ไปกันทั้งครอบครัว

ทีแรกนั่งกระบะเข้าไป พ่อขับ ก็แทบตาย เค้าบอกแค่เข่า

แต่พอเข้าไปจริงๆ น้ำแม่งเท่าเอว สัส จะเยอะอะไรขนาดนี้วะ

รู้สึกแย่มาก เครียด เสียใจ พ่อก็แทบสิ้นตอนขับรถเนี่ยแหละ กลัวรถจะดับ

แต่ก็โชคดีที่รถไม่เป็นอะไร และเราก็ไปจอดตรงที่ๆ มันจอดได้

แล้วก็เดินเข้ามา กว่าจะถึงหมู่บ้าน นานชิบหาย

นี่ถ้ามีเรือคงจะดีกว่านี้ มันจะเร็วกว่าเดินเยอะ เดินในน้ำนี่มันยากโคตรๆ

ปวดขาสัสๆ ไหนจะกลัวตัวอะไรที่อย่ในน้ำอีก (แต่ไม่เจอ)

น้ำเดินไปเรื่อยๆ ก็สูงประมาณเอว อยากตาย สูงไปไหน????

แล้วพอเข้าไปบ้าน สภาพก็อย่างที่เห็น...

มันอาจจะดูไม่เยอะเท่าที่อื่น (ที่เยอะกว่านี้)

แต่สภาพจิตใจทุกคนที่บ้านโดนน้ำท่วมแบบนี้

SO SAD

I MEAN SO SAD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

FUCK

หดหู่มาก

ไม่รู้จะว่าไง แล้วเราเองก็เป็นคนติดห้องมาก รักห้องมาก

ประตูห้องก็แทบเปิดไม่ได้เพราะพื้นไม้ปาร์เก้มันบวม หลุด แล้วในห้องก็บุพรม ซึ่งมันบวม

กว่าจะเปิดประตูเข้าไปได้ก็แทบจะพังกันเลยทีเดียว พอเข้าไป ก็อยากตายอีก

เพราะแม่งน้ำเน่า โอ้วพระเจ้า นี่สวรรค์จะกลั่นแกล้งเชี่ยไรนักหนาวะ กูเซ็ง

แบบว่า โมโหก็โมโห เสียใจซะมากกว่า มันแบบ...

ไปหมดแล้วทุกอย่าง

DESTROY EVERYTHING

เพราะไม่อยากจะคิด ว่าหลังจากน้ำลดแล้วต้องซ่อมบ้าน จะเป็นยังไง

อีกนานกว่าจะได้กลับไปอยู่บ้าน เพราะงั้นถ้าจะเปิดเทอมต้นปีหน้ากูก็โอเค

(อีพวกที่บ่นอยากเปิดเทอมนี่ มึงลองมาบ้านน้ำท่วมดูมั้ย?)

แม่งเอ๊ย พอเจอเหตุการณ์อะไรอย่างงี้มัน็หดหู่ โมโหไปซะทุกเรื่อง

แต่ก็ช่างเหอะ ทำไงได้วะ ไม่มาเจอเองก็ไม่รู้ มันจริงนะโว้ย

พวกที่ดี๊ด๊าก็เอาเข้าไป สนุกเค้าสิ

ปล. เธอเองก็คงไม่รู้หรอกว่าที่นี่มันเป็นแบบนี้ และเราก็เศร้า เหนื่อย ขนาดนี้

บล็อกนี้คงจะเข้ามาแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่เข้าอีกล่ะสิ หึหึ

เพราะงั้น เราก็ยังอยู่คนละโลกอยู่เช่นเคย ไว้เจอกันในความฝันต่อไปก็แล้วกัน

WHAT A SAD DAY TODAY!!!