ความรัก.. โถๆ.. ช่างน่าเศร้านัก

[ I'm writing all about love ]

ตอนเด็ก เข้าใจว่า ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน 

ที่ชอบกัน พอเราชอบกัน ใจตรงกันปุ๊ก ก็ต้องเป็นแฟนกันปั๊บ.. 

โธ่ แต่โตมา มันดันไม่ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ เพราะอะไรกัน

จะไปถามใครที่ไหน ถามผู้ใหญ่คนไหน ใครก็ให้คำตอบไม่เหมือนกัน

คนเรามองความรักไม่เหมือนกัน 

มุมมองความรักแตกต่างกันไป ทุกครั้งที่มีความรักใหม่ๆ 

มันมักจะไม่เหมือนเดิมเสมอ 

มันสวยงาม มันดี มันเยี่ยม และน่ารัก

แต่กับบางคน ความรักไม่ใช่แค่สีชมพู สีส้ม สีเหลือง แต่อาจเป็นสีฟ้า

ไม่ก็สีดำ หรือสีเทาไปเลย

ความรักของเราเป็นสีรุ้ง (เอ่อ.. ไม่ใช่เพราะว่า Gay นะ) 

แต่สีรุ้งหมายถึงมีทุกสี ความรักมีทุกรสชาติ มีสีสันและทำให้เรามีความสุข 

แต่พอโตขึ้น รักใครมากขึ้น ตกหลุมรักใครมากขึ้น 

คนเหล่านั้นมักจะให้ข้อคิดและให้บทเรียนเรามาเสมอ (ทุกครั้งที่อกหักหรือสมหวัง)

คนบางคน รักเรา ชอบเรา แต่ไม่อาจบอกได้ ต่อให้เราสงสัยหรือถามเค้าแทบตาย

เค้าก็ไม่มีวันบอก ว่าทำไม คนเรามีหลายเหตุผล 

และบางคนก็เชื่อว่าเหตุผลไม่จำเป็นต้องพูดออกมาเสมอไป

คนบางคนมองโลกไม่เหมือนเรา

ความรักบางทีมีข้อจำกัด

ฉันชอบเธอนะ เธอก็ชอบฉัน เธอจูบฉัน ... แต่เธอคิดยังไงกับฉัน? 

เธอไม่เคยพูด ไม่เคยเลย

ความรักบางครั้งมีข้อจำกัดเยอะ บางครั้งเรารักกัน แต่เธอต้องไปจากฉันเร็วๆ นี้

เราอาจจะรักกันได้แค่นี้ ขีดเส้นเอาไว้ และไม่ก้าวล้ำกันและกัน

ความรักบางทีเราทำได้แค่นั้น

เพราะมีเหตุผลบางอย่าง บางประการ

และวันนี้ เราโตขึ้นอีกนิดนึง เราก็เรียนรู้และเข้าใจมากขึ้น

ว่าความรักมันมีหลายรูปแบบ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราจะรับมือกับมันยังไง

.........................................................................