เราอาศัยอยู่ท่ามกลางความเหงาด้วยกันในจักรวาลแห่งนี้ โดยไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าใครสักคนที่สนใจเรา...

บางครั้งแค่มีใครสักคนมานั่งอยู่ด้วย
และเพียงแค่บอกว่าทุกๆ อย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี
แค่นั้นก็โอเคขนาดไหนแล้ว

แต่คนบางคนก็ไม่
ไม่แม้แต่จะคิดถึงความรู้สึกของใครบางคนที่คอยพูดดีๆ ทำดีด้วย.. ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

อาจเป็นเพราะหัวใจเขาทำด้วยหิน
หรือเราคงไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลยด้วยซ้ำ

บางครั้งการที่เขาแสดงออกถึงความเฉยชาที่มากเกินไป มันเจ็บปวดเกินกว่าสิ่งไหน และบางครั้ง หากแค่โกหกกันสักนิดให้รู้สึกดี... ยังดีกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย

ตลกดีที่เขาไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนที่รออยู่
ไม่เคยเปิดใจ
เขาเพียงแต่มองข้ามและคิดว่านี่มันเป็นเรื่องไร้สาระ

สำหรับฉันน่ะนะ ความรักไม่ใช่เรื่องตลก
แต่มันน่าขำเหลือเกินที่ตกหลุมรักผิดคนซ้ำไปซ้ำมา